- balbuttio
- balbūtĭo ( -uttio ), īre, v. n. and a. [balbus].I.Neutr., to stammer, stutter:B.
balbutire est cum quādam linguae haesitatione et confusione trepidare,
Non. p. 80, 13; Cels. 5, 26, 31: lingua, Cod. 15, 6, 22. — Transf., of birds, not to sing clearly:merula hieme balbutit,
Plin. 10, 29, 42, § 80. —Trop., to speak upon something obscurely, not distinctly or not correctly:II.desinant balbutire (Academici), aperteque et clarā voce audeant dicere,
Cic. Tusc. 5, 26, 75; id. Div. 1, 3, 5.—Act., to stutter, stammer, or lisp out something: illum Balbutit Scaurum pravis fultum male talis, he, lisping or fondling, calls him Scaurus, Hor. S. 1, 3, 48.— Trop., as above:Stoicus perpauca balbutiens,
Cic. Ac. 2, 45, 137.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.